امامت بهعنوان محور هویت شیعه نقش حیاتی و تعیینکنندهای دارد. حجةالاسلام والمسلمین عباسی تأکید میکنند که شیعه تا زمانی شناسایی میشود که رابطه امام و مأموم در آن زنده، فعال و جاری باشد؛ رابطهای که متأسفانه در زندگی امروز بسیاری از مؤمنان کمرنگ شده است.
امامت؛ قلب تپنده تشیع
حجةالاسلام والمسلمین عباسی بیان کردند که امامت اصل بنیادین تشیع است و اگر این اصل کنار گذاشته شود، دیگر حقیقتی به نام تشیع باقی نمیماند.
به تعبیر ایشان، امامت نه یک باور فرعی، بلکه هویتسازترین عنصر مکتب شیعه است.
کمکاری در تبیین نسبت امام و مأموم
ایشان گفتند که در طول زمان، در تعریف و تبیین نسبت واقعی امام و مأموم کمکاری صورت گرفته است؛ نسبتی که باید بر پایه آیات و روایات بهصورت دقیق در فرهنگ دینی جامعه جای گیرد.
بسندهکردن به تشیعِ اعتقادیِ سطحی
حجةالاسلام والمسلمین عباسی تأکید کردند که بخش بزرگی از شیعیان تنها به یک تشیع اعتقادی اولیه اکتفا کردهاند؛ اعتقادی که معمولاً شامل عناصر زیر است:
اعتقاد به اینکه امیرالمؤمنین(ع) خلیفه بلافصل پیامبر هستند.
اعتقاد به وجود دوازده امام.
باور به اینکه این ائمه حجتهای الهی بر زمیناند.
اما این سطح از اعتقاد، تنها آغاز راه است؛ نه حقیقت کامل تشیع.
نبود رابطه امام و مأموم در زندگی روزمره
ایشان گفتند با وجود این باورهای اولیه، جوهره واقعی ارتباط با امام در زندگی بسیاری از شیعیان حضور ندارد.
این جوهره که باید در سبک زندگی، رفتار دینی، تصمیمهای فردی و اجتماعی دیده شود، معمولاً از:
اندیشهها،
فرهنگ عمومی،
رفتار عملی روزمره
غایب است.
به تعبیر ایشان، بسیاری از شیعیان در مرحله اعتقاد ذهنی باقی ماندهاند، در حالیکه امامت باید در زیست دینی تجلی پیدا کند و زندگی شیعی را شکل دهد.
دیدگاهتان را بنویسید